Owczarek belgijski Groenendael

Pod koniec XIX wieku belgijski restaurator Nicolas Rose z wioski Groenendal odkrył w miocie pochodzących od owczarków belgijskich czarne szczenię płci żeńskiej. Znalezienie odpowiedniego partnera dla małej suki trwało ponad rok, gdyż rzadkością były wówczas psy o czystej czarnej maści. Nastąpiło połączenie i zawiązanie hodowli rasowej.

Rodzice — Picard d'Uccle i Petite oraz ich dzieci — Pitt, Baronne i Duc de Groenendal, dały, wraz ze swoim potomstwem, początek nowej rasie, nazwanej: długowłosy owczarek belgijski — groenendal. W roku 1898 odbył się debiut wystawowy, na którym ten piękny pies o czarnej, jedwabistej sierści, nieznacznie wydłużonej głowie i pierzastym ogonie wzbudził duże zainteresowanie.

Groenendal był przede wszystkim psem pasterskim. Wkrótce jednak przekonano się o jego wszechstronności, której podstawą były błyskotliwa inteligencja i łatwość z jaką poddawał się tresurze. Na początku naszego stulecia służył jako pies policyjny w Paryżu i Nowym Jorku, a belgijskie władze celne wykorzystywały go do patrolowania stref przygranicznych i chwytania przemytników. Na te lata przypadają też liczne sukcesy owczarków belgijskich w europejskich zawodach prób pracy. Jako wielokrotny międzynarodowy champion zasłynął wówczas pies o imieniu Jules du Moulin.

Na ranczach w zachodniej części Stanów Zjednoczonych owczarek belgijski Jest wykorzystywany jako pies pasterski. Jego czarna szata chroni go przed przypadkowym postrzałem, co się zdarzało owczarkom niemieckim, których umaszczenie upodabnia je do kojota lub wilka preriowego. Owczarki belgijskie posiadają wiele umiejętności; potrafią tropić, ciągnąć sanie i stróżować, są psami pasterskimi i psami-przewodnikami. Najwyżej jednak cenione są jako lojalni i oddani przyjaciele. Jedwabiste, czarne futro i elegancka sylwetka cieszą oko każdego psiarza.